ไม่รู้จักกัน

เพราะฉันมีรักแท้จึงได้พบคู่แท้ ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ก้าวเข้ามา ขอบคุณที่มอบบททดสอบใจ วันนี้ฉันได้รู้แล้ว แจ้งแล้วกับรักแท้และคู่แท้ที่มาส่งเสริมเกื้อกูลกัน ฉันมีความสุขมาก สุขนี้จงส่งถึงเธอผู้อยู่แดนไกล ผู้เป็นรักแท้เช่นกัน

บททดสอบที่ได้รับมา ทำให้ฉันได้รู้ว่า...

"อย่าเสียดายกาม อย่าอิจฉาเมื่อผู้ใดยังไม่พ้นจากกาม จิตหลุดพ้นก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น จิตติดข้องก็รู้ว่าจิตติดข้อง สุขเสรีเกิดเมื่อจิตสงัดจากกาม"

ไม่รู้ว่าจะบรรยายอย่างไร?

 

จิตคับแคบเกิดจากกาม ถูกตีกรอบให้อยู่ในกามคุณ5 กามราคะ กามฉันทะ จึงเกิดอคติ ทิฏฐิ รัก ชอบ ชัง ชั่ว เลว ดี โลภะ โทสะ โมหะ ฯลฯ

จิตกว้างขวาง เกิดจากพรหมวิหาร4 ที่เป็นอัปปมัญญา

ณ ขณะนี้เห็นอย่างนั้นค่ะ

 

พรหมวิหาร4 เหลือ2 คือ เมตตา กรุณา เป็นอัปปมัญญา

เมตตา กรุณา เป็นอัปปมัญญา เมื่อไหร่

เมื่อนั้น ใจเบา ไม่หนัก จิตเบา สบาย..

หากเอาตามประสบการณ์ที่เคยผ่าน เมตตา กรุณา เป็นอัปปมัญญา ได้ ก็ต่อเมื่อ ตัด "พันธุมาร" ได้..

"เซือกผูกคอ ปอผูกศอก ตอกผูกขา"

หลวงปู่มั่นบอกว่า..แก้ให้ตกเด้อ แก้ บ่ ตก คา พก เจ้า ไว้ แก้ บ่ ได้ แขวน แอว ต่อง แต่ง..

 

นำมาฝากค่ะ

อัปปมัญญา

(๑) อัปปมัญญา ๔ คือ การแผ่เมตตาจิต กรุณาจิต มุทิตาจิต อุเบกขาจิต อันไพบูลย์ หาประมาณไม่ได้ ไปทุกทิศ

(๒) ภิกษุนั้นมีใจประกอบด้วยเมตตา ประกอบด้วยกรุณา ประกอบด้วยมุทิตา ประกอบด้วยอุเบกขา แผ่ไปยังทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ทิศที่ ๓ ทิศที่ ๔ ก็เหมือนกัน

มีใจประกอบด้วยเมตตา ประกอบด้วยกรุณา ประกอบด้วยมุทิตา ประกอบด้วยอุเบกขา อันไพบูลย์ เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท แผ่ไปยังทิศเบื้องบน เบื้องต่ำ ด้านขวาง ทั่วโลกทั้งสิ้น โดยเป็นผู้หวังประโยชน์แก่สัตว์ทั่วหน้า ในที่ทุกแห่ง ด้วยประการฉะนี้ เธอย่อมรู้ชัดว่า

สิ่งนี้มีอยู่ สิ่งที่เลวทรามมีอยู่ สิ่งที่ประณีตมีอยู่ ธรรมเป็นเครื่องสลัดออกที่ยิ่งแห่งสัญญานี้ มีอยู่

เมื่อเธอรู้ เห็นอย่างนี้ จิตย่อมหลุดพ้น แม้จากกามาสวะ แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ก็มีญาณรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มี

(๓) อัปปมัญญา ๔ เป็นธรรมอันหนึ่ง ที่เมื่อเจริญแล้วเป็นฐานในการพิจารณาให้ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะได้

ภิกษุในศาสนานี้ แผ่เมตตาจิตไปยังทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๓ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๔ ก็อย่างนั้น ทิศเบื้องสูง ทิศเบื้องต่ำ ทิศเบื้องขวาง ก็เช่นเดียวกันนี้ แผ่เมตตาจิตอันไพบูลย์ กว้างขวาง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปยังสัตวโลกทั้งปวง เพราะเป็นผู้มีจิตเสมอในสัตว์ทุกหมู่เหล่าอยู่

เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้ ย่อมรู้ชัดว่า แม้เมตตาเจโตวิมุตินี้ อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น สิ่งนั้นไม่เที่ยง มีความดับไปเป็นธรรมดา ดังนี้

เธอตั้งอยู่ในเมตตาเจโตวิมุตินั้น ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย เพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น เพราะความสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ จะปรินิพพานในที่นั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา

ธรรมอันหนึ่งนี้แล ที่เมื่อภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ จิตที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะทั้งหลายที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป ย่อมบรรลุธรรมที่ปลอดโปร่งจากกิเลสเป็นเครื่องประกอบไว้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า ที่ยังไม่บรรลุ อันพระผู้มีพระภาคตรัสไว้

แผ่กรุณาจิตไปยังทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๓ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๔ ก็อย่างนั้น ทิศเบื้องสูง ทิศเบื้องต่ำ ทิศเบื้องขวาง ก็เช่นเดียวกันนี้ แผ่กรุณาจิตอันไพบูลย์ กว้างขวาง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปยังสัตวโลกทั้งปวง เพราะเป็นผู้มีจิตเสมอในสัตว์ทุกหมู่เหล่าอยู่

เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้ ย่อมรู้ชัดว่า แม้กรุณาเจโตวิมุตินี้ อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น สิ่งนั้นไม่เที่ยง มีความดับไปเป็นธรรมดา ดังนี้

เธอตั้งอยู่ในกรุณาเจโตวิมุตินั้น ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย เพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น เพราะความสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ จะปรินิพพานในที่นั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา

ธรรมอันหนึ่งนี้แล ที่เมื่อภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ จิตที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะทั้งหลายที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป ย่อมบรรลุธรรมที่ปลอดโปร่งจากกิเลสเป็นเครื่องประกอบไว้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า ที่ยังไม่บรรลุ อันพระผู้มีพระภาคตรัสไว้

แผ่มุทิตาจิตไปยังทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๓ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๔ ก็อย่างนั้น ทิศเบื้องสูง ทิศเบื้องต่ำ ทิศเบื้องขวาง ก็เช่นเดียวกันนี้ แผ่มุทิตาจิตอันไพบูลย์ กว้างขวาง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปยังสัตว์โลกทั้งปวง เพราะเป็นผู้มีจิตเสมอในสัตว์ทุกหมู่เหล่าอยู่

เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้ ย่อมรู้ชัดว่า แม้มุทิตาเจโตวิมุตินี้ อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น สิ่งนั้นไม่เที่ยง มีความดับไปเป็นธรรมดา ดังนี้

เธอตั้งอยู่ในมุทิตาเจโตวิมุตินั้น ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย เพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น เพราะความสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ จะปรินิพพานในที่นั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา

ธรรมอันหนึ่งนี้แล ที่เมื่อภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ จิตที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะทั้งหลายที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป ย่อมบรรลุธรรมที่ปลอดโปร่งจากกิเลสเป็นเครื่องประกอบไว้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า ที่ยังไม่บรรลุ อันพระผู้มีพระภาคตรัสไว้

แผ่อุเบกขาจิตไปยังทิศหนึ่งอยู่ ทิศที่ ๒ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๓ ก็อย่างนั้น ทิศที่ ๔ ก็อย่างนั้น ทิศเบื้องสูง ทิศเบื้องต่ำ ทิศเบื้องขวาง ก็เช่นเดียวกันนี้ แผ่อุเบกขาจิตอันไพบูลย์ กว้างขวาง หาประมาณมิได้ ไม่มีเวร ไม่มีพยาบาท ไปยังสัตวโลกทั้งปวง เพราะเป็นผู้มีจิตเสมอในสัตว์ทุกหมู่เหล่าอยู่

เธอพิจารณาอยู่อย่างนี้ ย่อมรู้ชัดว่า แม้อุเบกขาเจโตวิมุตินี้ อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง อันเหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น ก่อสร้างขึ้น สิ่งนั้นไม่เที่ยง มีความดับไปเป็นธรรมดา ดังนี้

เธอตั้งอยู่ในอุเบกขาเจโตวิมุตินั้น ย่อมถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้าไม่ถึงความสิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย เพราะความยินดีเพลิดเพลินในธรรม คือ สมถะและวิปัสสนานั้น เพราะความสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เธอย่อมเป็นโอปปาติกะ จะปรินิพพานในที่นั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา

ธรรมอันหนึ่งนี้แล ที่เมื่อภิกษุผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ จิตที่ยังไม่หลุดพ้น ย่อมหลุดพ้น อาสวะทั้งหลายที่ยังไม่สิ้น ย่อมถึงความสิ้นไป ย่อมบรรลุธรรมที่ปลอดโปร่งจากกิเลสเป็นเครื่องประกอบไว้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า ที่ยังไม่บรรลุ อันพระผู้มีพระภาคตรัสไว้



อ้างอิง:
(๑) อัปปมัญญาวิภังค์ พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๓๕ ข้อที่ ๗๔๑ หน้า ๓๒๐-๓๒๑
(๒) วัตถูปมสูตร พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๑๒ ข้อที่ ๙๗ หน้า ๕๐
(๓) อัฏฐกนาครสูตร พระไตรปิฎกฉบับหลวง เล่มที่ ๑๓ ข้อที่ ๒๑ หน้า ๑๖-๑๙

 

ธรรม อันเกิด กับใจ ให้ผล ชุ่มเย็น..

สบาย สบาย

แบบ เบิร์ด เบิร์ด..

แม้ แม่ ตาย ยัง ยิ้ม ได้ สนุก บันเทิงใจ ได้..

ไม่รู้หรอก อัปปมัญญา หรือเปล่า..

 

" กามตัณหาเหมือนเชือกผูกคอ

ภวตัณหาเหมือนปอผูกศอก

วิภวตัณหาเหมือนโซ่ผูกขา

เพราะความรัก ความโลภ ความโกรธ ความหลง มันไหลมาแต่ตัณหาทั้งสามนี้แหละ.."

โอวาทธรรม
หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

 

การเป็น เรือ ให้คนอื่นนั่ง เพื่อข้ามฝั่ง แม้มันจะหนัก จะเหนื่อย ที่ถูกคลื่นซัด..

แต่ มัน ก็ ภูมิใจ..

 

ตัว ตัณหา กามตัณหา กามราคะ ตัดยากที่สุด..

เมื่อยังอยู่กับมัน ก็ใช้มัน อย่างระมัดระวัง..

ธรรม อัน ปกครองใจ ไม่ให้ก้าวล่วง ผิดศีล ผิดธรรม นั้นมีอยู่..

 

เบิ๊ดคำสิเว่า

 

ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้นไปตามเหตุ
และเหตุนั้นถ้าไม่มีผู้ทำเหตุๆ ก็ไม่มี
น้ำไม่เคยวิ่งไปหาควาย
วัดก็ไม่เคยวิ่งมาหาคน
มรรคผลก็ไม่เกิดแก่ผู้ไม่ปฏิบัติ
มีแต่ของชั่วคราว อย่าไปอิน ไปยึด ไปติดข้องนักเลย

 

ชื่อ อนัตตา ฟังดูดีนะ..

แต่ อนัตตา จริงหรือเปล่าล่ะ..

มีโกรธใหม มีราคะใหม มีหลงใหม..

กามราคะ มีประโยชน์ คือ ทำให้โพธิสัตว์มาเกิด เป็นมนุษย์ เพื่อสร้างบารมี..

ลูกของท่านอนัตตา อาจเป็น โพธิสัตว์ ก็ได้ ใครจะไปรู้

 

เหตุบางอย่าง ไม่มีผู้กระทำ มันเป็นไปด้วย ความ แปรปรวน ปัจจัย คือ ความไม่เที่ยง..

ต้องให้เห็น ความไม่เที่ยง จึงจะคลายกำหนัด เมื่อคลายกำหนัด จึง สิ้นยึด..


ผู้ปฏิบัติ ไม่ใช่ผู้กระทำ..

ผู้ปฏิบัติ เป็นเพียง "ผู้หยุด ผู้พอ"

 

ขำแพรพ...555

เพราะประพฤติตามคำสอนของพระศาสดา เพื่อรู้ตามองค์พระศาสดา จึงได้ชื่อว่าสาวก ดังนั้น สาวกก็คือผู้ประพฤติปฏิบัติตามฯ

แล้วทุกวันนี้ปฏิบัติตามใครอยู่ ใช่พระศาสดาองค์เดียวกันหรือไม่? จงใคร่ครวญ

 

เมื่อคืน หลวงพี่เปิดคลิป หลวงพ่อปราโมทย์ ให้ฟัง มีสีกาคนนึง ขี้สงสัย ถามไปเรื่อย คน ฮา กัน ตรึม..

 

ปฏิบัติ เหมือน ไม่ปฏิบัติ..

ที่ว่า รู้ตาม น่ะ รู้ตาม ยังไง?

รู้ตามศาสดา รู้ตรงไหน?

พระศาสดาปฏิบัติแบบไหน ยังไง?

 

มโน ปุพพัง คมา ธรรมา

มโน เสฏฐา มโน มยา

ใบไม้กำมือเดียว รู้แจ้งทั่วสามแดนโลกธาตุ..

**แก้ ที่ ใจ ได้ ก็ จบ เรื่อง กิจ อื่น ไม่มี**

 

ขอบคุณค่ะที่นำมาเล่า

 

ท่านสอนให้เราเรียนรู้ เรียนรู้อะไร เรียนรู้ธรรมชาติที่มีอยู่ที่กาย ที่จิต ที่ครอบครองอยู่ชั่วคราวนี้ ธรรมชาติที่ก่อทุกข์ ธรรมชาติที่ก่อสุข ธรรมชาติที่ปรวนแปร ฯลฯ

แค่ไม่หลงก็สามารถที่จะเรียนรู้และเข้าถึงความจริงที่ปรากฏอยู่ ไม่ได้ให้ไปมองหาจากที่ไหน ส่วนใหญ่ที่มองไม่เห็น มองไม่ทัน เพราะมัวแต่ส่งจิตออกไปสนใจมองดูแต่ภายนอก

 

พุทธภูมิ หรือ โพธิสัตว์ มักมีอะไรแปลกๆ แตกต่าง..

พุทธภูมิ รู้ ทาง เข้า นิพพาน แต่ ไม่เข้า นิพพาน..