มะเร็งขั้นสุดท้าย ... โรคร้ายที่ไม่มีใครหนีพ้น (อุทาหรณ์..เหตุเแห่งกรรม)

อุทาหรณ์ มะเร็งขั้นสุดท้าย ที่ใครๆก็หนีไม่พ้น

สืบเนื่องมาจาก น้าชายของผม อายุ 51 ปี ขณะนี้เป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย ที่ยังไม่มีหมอคนใด ตรวจพบสาเหตุว่ามาจากไหน?

ย้อนหลังไป 30 ปีให้หลัง

น้าชายของผมซึ่งเป็น น้องสุดท้องของ อาม่าของผม เป็นคนที่ใครๆก็รัก ใครๆก็เอ็นดูแลตามใจ

วัน นั้นเป็นวันที่น้าชายของผม ต่อไปจะเรียกว่า กู๋ ได้ศึกษาเล่าเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง โดยมีอาม่า (คุณแม่ของกู๋ผม) เป็นผู้อุปถัมป์จนกู๋ผมได้ดี และจบมหาวิทยาลัย ได้รับปริญญา เป็นที่น่าชื่นใจของครอบครัวยิ่งนัก

ึคุณแม่ของกู๋ผมจึงซื้อ มอเตอร์ไซด์ให้ 1 คันเพื่อเป็นรางวัล

เหตุการณ์ ผ่านไปได้ 1 วัน เช้ารุ่งขึ้น ทุกคนในครอบครัว งงกับข้าวของส่วนตัวของกู๋ของผมได้หายไปทุกชิ้นในบ้าน พร้อมมอเตอร์ไซด์ที่เพิ่งซื้อให้ และหายไปเลย ไม่เคยคิดติดต่อ พ่อแม่ ที่คอยเฝ้าีรอลูกกลับบ้าน (หนีไปอยู่กับผู้หญิง)...

จนกระทั่ง คุณแม่ของกู๋ผม ป่วยหนัก ด้วยโรคชรา และโรคหลายโรครุมท่าน จนทรุดหนัก แต่กู๋ของผม มาหาคุณแม่วันสุดท้าย ที่แกสิ้นลมหายใจ 1 วัน และ งานศพ 1 วัน (คุณแม่ของกู๋ผม เป็นคนบุญ มือหนักในการทำบุญ ตลอดชีวิต เป็นคนจีน นับถือศาสนาพุทธ ทำสมาธิโดยการนับลูกประคำ 108 ลูก และชอบฟังบทสวดมนต์จีน ไหว้พระไหว้เจ้า ทุกวันอย่างเป็นอาจิน )

หลังจากนั้นไม่นาน ไม่นานจริงๆ กู๋ของผมซึ่งเป็นคนที่แข็งแรงมาก ไม่เคยมีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียนเลย มีความรู้สึกชา ที่ขาขวา ซึ่งเขาก็นึกว่าเป็นอาการปกติของคนขาชาหรือเริ่มเข้าสู่วัยชรา พี่สาวของผม (เรียนแพทย์อยู่) จึงได้นำกู๋ของผมไปตรวจที่ รพ. แห่งหนึ่ง ก็พบทันทีว่า .... มะเร็งขั้นสุดท้ายแล้ว พี่สาวผมอึ้งมาก กับโรคแบบนี้ คุณแม่ของผมและพี่สาวผมจึงรีบนำกู๋ของผมเข้า แอดมิททันที

พลาดครั้งที่1
ึคุณ แม่ของผมซึ่งเป็นคนมีจิตใจดีบริสุทธิ์ิิ รีบนำกู๋ของผมเข้าพบคุณหมอซึ่งคุณแม่ของผมสนิทเป็นอย่างดี และเป็นอาจารย์ของพี่สาวมานานแล้ว แต่! ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ นายแพทย์ผู้เชียวชาญผู้นั้น ไม่ใช่แพทย์เกี่ยวกับโรคมะเร็ง! การผ่าตัดครั้งที่ 1 จึงเป็นการผ่าตัดที่เสียเงินไปอย่างไร้สาระ เพราะไม่ใช่การผ่าตัดที่มาจากต้นเหตุเลย (เข้าผิดช่อง..) โดยเจ้าตัวยังไม่รู้ว่า ตนเองเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายแล้ว

พลาดครั้งที่2
ขณะ นั้นผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เพราะผมเพิ่งประสบอุบัติเหตุ รถมอเตอร์ไซด์คว่ำ และได้นอนพักที่ รพ.เอกชนแห่งหนึ่ง แต่อาการไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมกับญาติจึงลองปรึกษา หมอกระดูกซึ่งเป็นแพทย์ที่ดูแลผมอยู่ขณะนั้น นำฟิล์ม X-Ray ของกู๋ผมจาก รพ. แรกไปให้คุณหมอประจำตัวผมดู และ คุณหมอรีบปรึกษาทีมงานของหมอเองอย่างด่้วน (ทีมงานของเขา คือ ทีมงานที่ประจำอยู่ รพ.แรก.."ชักกงกรรมกงเกวียน" ) และนัดกู๋ผมให้ไปหาแพทย์ที่ รพ.แรก ซึ่งคนละคนกัน และแพทย์ผู้นั้น เป็นแพทย์คนแรกที่คุณแม่ของผมหยิบเอากู๋ผมออกไป และไปพบแพทย์อีกผู้หนึ่ง... ซึ่งถ้าพบแพทย์คนแรกไป ก็คงรักษาทันแล้ว แต่.. พลาดครั้งที่ 1 มันพลาดไปแล้ว ปล่อยระยะเวลามาจน มะเร็งลามสะโพก สันหลัง ไปหมดแล้ว

พลาดครั้งที่3
กู๋ผมได้ไปหาหมอเองซึ่งเป็นอีก รพ. หนึ่ง (รพ.ที่3) เป็นเวลานานแล้ว ตั้งแต่เิริ่มขาชา โดยไม่ได้ปรึกษาที่บ้าน และลูก (เขามีลูกบุญธรรม1คน และลูกแท้ๆ1คน ลูกของเขา ไม่เคยสนใจใยดีกับกู๋ของผมเลย ขนาดเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายแล้ว ลูกของเขายังใช้กู๋ผม ยิ่งกว่าคนใช้ ใช้ขับรถไปนู่นไปนี่ ซึ่งอายุเขาก็ 21แล้ว และไม่เคยดูแลกู๋ผมเลย เอาแต่ตัวรอด และติดอยู่กับสังคมไฮโซ ที่ มหาวิทยลัยแห่งหนึ่ง ย่าน บางนา บอกได้คำเดียวเลยว่า "เนรคุณ" มันเป็นกรรมของกู๋ผมที่เคยทำไว้แน่ๆ ซึ่งผมเอามาคิดอีกทีแล้ว) และหมอคนนั้น น้าสาวของผมเพิ่งพบความจริงว่า ... เขาสารภาพออกมาจากปากเองว่า เขาช่วยอะไรไม่ได้แ้ล้ว...

พลาดครั้งที่4
วน เวียน อยู่กับ รพ. ซึ่งไม่พบกับสาเหตุที่แท้จริงเสียที.. ยังไม่ทันไร ไปตรวจพบ มะเร็ง ลามไปสะโพกทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่อง อาการของกู๋ผม ทรุดลงอย่างหนัก

พลาดครั้งสำคัญ
เขาไม่เคยรู้จัก ธรรมะ มาก่อนเลย นั่งสมาธิไม่เป็น ทำชอบทำบุญ และไม่เชื่อในเรื่องนี้เลย ผมและญาติของผม แนะนำแล้วแนะนำอีก แต่เขาปฎิเสธทันที ที่ได้ยิน (ผมขอเปรียบเหมือน บัวกอที่ 4 แต่ขอบัญญัติเองว่า บัวเหล่ากอที่4นั้นยังมีประโยชน์ ที่เป็นอาหารให้ปลากิน แต่กู๋ผมคงเป็นบัวกอที่ 5 ที่ มุดลงดินเอาหินโสโครกทับตัวเอง ไม่ให้ประโยชน์เหลืออีกเลย)... ผมและญาติช่วยอะไรเขาไม่ได้แล้ว ได้แต่ภาวนาให้เขาไปภพภูมิที่ชอบ หลังความตาย

วันนี้ 08 ก.พ. 2553 .. กู๋ผมยังไม่เสียชีวิต และเขากำลังได้รับความทรมานกับโรคมะเร็งขั้นสุดท้าย โดยที่ตนเองดื้อ ไม่ยอมฟังใครว่า ตนเองเป็นมะเร็งขั้นสุดท้ายแล้ว ยังนึกว่าตนเองเป็นแค่ เนื้องอกที่เข้ามาเจาะกระดูก

ผมหมดปัญญาแล้ว ผมกำลังสูญเสีย น้าชายของผมไปอีก 1 คน....

นี่! เป็นอุทาหรณ์ของชาวโลกทุกคนให้รับรู้ไว้ว่า
กตัญญูกตเวทีกับพ่อแม่ ทำอะไรก็ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ทำอะไรผิดพลาดก็มีผู้อุปถัมป์
ทำอะไรกับพ่อแม่ไว้ เราจะได้รับอย่างนั้น
เพราะ ฉะนั้น พ่อแม่ก็เปรียบเหมือน พระอรหันต์ในบ้าน อย่าทำให้เขาเสียใจอีกเลย เริ่มทำบุญง่ายๆ ได้ผลมาก โดย ดูแลรักษา พ่อแม่ เอาอกเอาใจ เขาผิดก็ช่างเขา เราเป็นลูก ทำหน้าที่ของลูกให้เต็มที่ อยู่ดูแลจนเขาจะจากไปอย่างรอยยิ้ม ผลที่ได้กลับมา ก็ได้กับเราเอง การงาน ชีวิต ครอบครัว ลูก ฯลฯ จะดำเนินไปอย่างราบรื่น

อย่างไรก็ดี หาก ใครสักคน ได้อ่านข้อความนี้แล้ว ขอความกรุณา (หากยังมีทางยื้อ...น้าชายของผม อยากทำให้คนกลับใจ กรุณาติดต่อน้าสาวของผมซึ่งเป็นผู้ดูแลน้าชายผมตลอด (คุณตุ๊ก) 0818084512 )

ผม เข้าใจว่า การที่ทำให้คน 1 คนเปลี่ยน ซึ่งเหตการณ์มาถึงขนาดนี้แล้ว มันยากมาก แต่ผมก็ยังหวัง ใครสักคน โทรมาทุกวัน เสมอนะครับ

ขอขอบคุณอย่างจริงใจ ขอบคุณครับ

 

เป็นกำลังใจให้ครับ

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

ไม่มีใครฉุดยื้อมัจจุราชอันคือความตายไปได้

ทุกคนต้องตาย เว้นแต่เร็วช้าไม่เหมือนกัน สุดแต่บุญกรรม

ความตายเป็นของธรรมดา ความตายเป็นของเที่ยง

ร่างกายมันไม่เที่ยง อย่าไปยึดติดเลยครับ

 

ขอบคุณที่ให้กำลังใจครับ ผมเข้าใจว่า ร่างกายเป็นของไม่เที่ยง มีความเที่ยงอย่างเดียวบนโลกคือความตาย แต่ ผมไม่รู้ว่าจะบอกน้าชายผมอย่างไรให้เข้าใจ นี่สิปัญหา...

 

สิ่งที่ยังไม่ได้ทำ คืออะไร
ความผิดพลาดในชีวิตของตนเอง คืออะไร
สัจจะ เป็นสัญญาให้ตนเองต้องทำ
ถ้าหายแล้ว จะทำต่อไหม
ถ้าหายแล้ว จะทำอย่างไรกับคำว่า "สัจจะ"

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สัจจะ คือ สัญญากับใจตนเอง
ถ้าไม่มีสัจจะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ช่วยอะไรไม่ได้
ถ้าขาดสัจจะ ก็ขาดปฏิหาริย์

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

มนุษย์เราก่อนที่จะตาย ...
ก็ควรที่จะมีสัจจะสักข้อที่ทำได้จริงติดตัวไป ....
ถ้าจะทำบุญครั้งสุดท้าย ก็ขอให้ไปทำกับผู้มีสัจจะ ผู้ที่เขาถือสัจจะ แล้วทำได้จริง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ประทับใจกับข้อความด้านบนมากครับ
"ความตายเป็นของเที่ยง ร่างกายมันไม่เที่ยง...."

สัจธรรมที่จ้องมองความเป็นตัวเรา
มาตั้งแต่เกิด และรอดูเราจากไปอย่างเข้าใจ

 

เคยมีคนที่ใจบุญกุศลชอบช่วยเหลือคนป่วยเรื่อยมา แล้วเรื่องโรคมะเร็งก็เคยรักษาหายด้วยพลังแห่งบุญของเขา แม้แต่เรื่อง นรก สวรรค์ ก็เคยเห็นมาแล้ว ............แต่

ตัณหา นำพาให้เขาสูญเสียสิ่งวิเศษนี้ไป ทำให้สัตว์โลกขาดที่พึ่ง...............น่าเสียดาย มะเร็งเป็นโรคเวรกรรม ต้องทำใจครับ แต่ถ้ากรรมนั้นได้รับการอโหสิแล้ว จากเจ้ากรรม นายเวร มีสิทธิหายครับ.............

หมอถึงกับงง ถามว่า นี่คุณยังไม่ตายหรือ.......ก็มี.

 

ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวเนื่องด้วยผลของสิ่งที่เรียกว่า "กรรม"
ซึ่งเกิดจากการกระทำของเจ้าตัวเองทั้งสิ้น
ก่อนดับชีพไป เจ้าตัวต้องรู้และสำนึกว่า
ได้ทำ "กรรม" อะไรลงไปบ้าง
และเค้าได้สร้างคุณความดีอะไรไว้ให้จารึกไว้ในโลกใบนี้บ้าง

 

ขอขอบคุณทุกคน ทุกความคิดเห็น และ ทุกคนที่แผ่เมตตาให้ ผม (ผมไม่ทราบว่าใคร) แต่ผมรู้สึกได้

ขอบคุณมากครับ