ผู้สร้างนั่นแหละต้องมาทำลาย.. อยากดับชาติภพ ต้องหยุดสร้าง

กรรมไม่ได้มีแต่ระหว่างสิ่งที่มีจิตกับสิ่งที่มีจิตเท่านั้น
ธรรมชาติเป็นระบบใหญ่ ที่ผุ้ใดละเมิดล่วงเกินแล้ว
ผู้นั้น จักต้องเป็นผู้รับวิบากกรรม อันเกิดจากการละเมิด
ล่วงเกินนั้น


ผู้ใดสร้างวัดใหญ่โต เพื่อหวังเอาผลบุญ เขาผู้นั้นจักได้
ผลบุญทั้งโลกนี้และโลกหน้า ทั้งภพนี้และภพหน้า คือ
ตายไปเกิดเป็นเทวดามีวิมาน เมื่อเกิดเป็นมนุษย์ก็มีที่อยู่
อาศัยมีบริวารรับใช้


ทว่า เมื่อมีเกิด "ชาติ" เกิด "ภพ" ก็ยังต้องมี เกิดแก่เจ็บตาย
ความเกิดนี่ไม่สนุก มันทรมาน เด็กทุกคนทรมานทันทีที่เกิด
จะมีความรู้สึกแสบร้อน, หนาว, เจ็บ ที่ผิวอ่อนๆ ตอนออก
จากครรภ์ ไม่เคยได้รับความระคายเคืองจากสิ่งแวดล้อมภาย
นอกก้ต้องได้รับ เด็กทุกคนที่เกิด จึงร้องไห้ "อุแว้ๆ" เสมอ
ไม่มีไม่ร้อง ถ้าไม่ร้อง หรือร้องไม่ออก แปลว่า "ใกล้ตาย"


นี่เกิดก็ทรมาน แก่นั้นยิ่งทรมาน จะลุกก็โอย จะนั่งก็โอย
ขยับไปกี่ทีก็เต็มไปด้วยสังขารที่ร่วงโรยเจ็บปวดเมื่อยทั้งตัว
เจ็บป่วย นั่นยิ่งทรมานไปใหญ่ อย่านึกถึงความตายเลย
ทรมานยิ่งกว่านัก คงไม่ต้องอธิบาย หลีกไม่ได้หนีไม่พ้น


นี่เพราะ "อยากได้บุญ ทำบุญ ก็ต้องรับวิบากผลบุญ"
เมื่อชาติไม่หมด ชรา มรณังยังมี ภพไม่สิ้น ความยากเข็ญ
ความวุ่นวายก็ยังรออยู่ในภพนั้นๆ แม้แต่ภพสวรรค์ก็วุ่นวายนัก
นี่แหละจึงว่า "ดับชาติดับภพ" ก็ต้องหยุด "ทุกกรรม" ทั้งดีชั่ว
เรียกว่า "พระพุทธองค์ทรงลอยแล้วซึ่งบาปและกรรม" คือ
ไม่เอาทั้งกรรมดีกรรมชั่วอันเป็นเครื่องสร้างชาติภพ ดับกรรม
ให้หมดดับชาติภพให้สิ้น จึงไม่สรรเสริญการก่อสร้างใหญ่โต


ในพุทธประวัติ พระสาวกปั้นบ้านด้วยดินอย่างดี ท่านสั่งให้รื้อ
เสียทุกครั้งนี่เพราะเหตุไฉน? เพราะผู้สร้างไม่หมดกรรม
ผู้ใดสร้าง ผู้นั้นต้องรับกรรม จักต้องกลับมาเป็นผู้ทำลายเสียเอง

 

มนุษย์ทุกคน คือ "ศิวะ" เท่าเทียมกัน
ไม่มีใครสูง ใครต่ำกว่ากัน ภายใต้
กฏแห่งกรรมนี้ ไม่มีใครเหนือใคร


"มันผู้ใดสร้าง มันผู้นั้นแหละต้องมาทำลายเอง"

 

ท่านผู้หนึ่งสร้างฝั่งธนฯ ท่านผู้หนึ่งสร้างฝั่งพระนคร​

 

เมื่อถึงกาลแล้วที่ "ควรแก่การดับ" นครบาบิโลนถึงคราวล่มแล้ว


อย่าได้ยึดติดการเกิดดับ
ธรรมะ ภาคก่อเกิด
ธรรมะ ภาคทำลาย
ย่อมไม่ยึดการเกิดและดับ


"มันผู้ใดสร้าง มันผู้นั้นแหละต้องเป็นผู้ทำลาย"

 

ท่านมิได้สร้างผู้เดียว ใยจะเป็นผู้ทำลายได้แต่เพียงผู้เดียว?
เมื่อร่วมกันสร้างมาทั้งสองคน จะดับสลายได้ ก็ต้องใช้ 2 คน

 

คำเตือน อย่างตรงไปตรงมาไม่ปรุงแต่ง "นครนี้ สิ้นอายุขัยแล้ว"

 

สัตว์เหล่าใดต้องการ "ความรอด" สัตว์เหล่านั้น จงสละทรัพย์สมบัติ
ละทิ้งสมบัติเพื่อรักษาไว้ซึ่งชีวิต "ไม่ตายย่อมหาใหม่ได้" เอาตัวรอดก่อน


นี่คือ "คำเตือน"....

 

เอ? คนที่ทำจริงคงไม่มาบอกก่อนทำใช่ไหมคะ?
แต่คนที่มาบอกนี่ เพื่ออะไรคะ อืม คิดไม่ออก


ช่วย "ครูอ้วน" คิดทีค่ะ

 

เฮ้อ เพ้อเจ้ออีกแระ อ่านมา 3 กระทู้แล้ว เพ้อเจ้อทุกกระทู้เลย อิอิ

 

ขอพระองค์ทรงเร่งกระทำเถิด
สมบัติแห่งพระเจ้าจักรพรรดิ์รอท่านอยู่
โลกนี้ไม่เกินเอื้อมของท่านแล้ว...

 

การเลี้ยงมังกรดำและมังกรทอง


สัตว์เทวะที่จะมาครองโลกในยุคนี้คือ "มังกร" มันจะเป็นใหญ่
ผู้ใดเลี้ยงไว้จะเป็นเจ้าจักรพรรดิ์ เพราะนี่เป็นยุค "มังกร" ทว่า
มังกรมีหลายพันธุ์ คือ มังกรดำ, มังกรเขียว, มังกรแดง, ...


การเลี้ยงมังกรดำจะมีปัญหาคุมมันไม่ได้ และต้องฆ่าในท้ายที่สุด
เรียกว่า "เสร็จศึกฆ่าขุนพล" และต้องเริ่มเลี้ยงตัวใหม่ ฤทธิ์ก็น้อย
กว่าตัวเก่าที่เลี้ยงมานาน มังกรดำจะกินของดำ และกายทิพย์ดำ
เช่น กายทิพย์มาร และกายทิพย์อสูร


แต่เลี้ยงมังกรทอง มีอิทธิฤทธิ์มากกว่ามังกรดำ
เลี้ยงไม่ยาก ... อ่านเอาที่เขียนไว้
ท่านเป็นคนฉลาดย่อมรู้ได้เอง...

 

ทึ่งในจินตนาการของท่านจริงๆ

 

ว่าไปเรื่อยเปื่อย เฮ้อ

 

งงค่ะ

 

สัจจะทำ หนทางพ้นทุกข์

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ใช่

 

ความคิดเห็น...ถูกต้องแล้วครับ ใครผู้สร้าง ก็ต้องเป็นผู้ทำลาย
จะอรหันต์ได้ ก็ต้องเป็นผู้ทำลาย กิเลส
ทำกรรมดีหรือกรรมชั่วไว้ ก็ต้องได้กรรมดีหรือกรรมชั่วไป
แต่ยังไม่เรียกเป็นผู้ทำลาย เป็นแต่ผู้สร้างอยู่เลย
หากทำลายกรรมดีกรรมชั่วเสียได้ ก็จักได้เป็นผู้ทำลาย....
......น้ำที่มีอยู่ในแก้ว หากเป็นน้ำเสีย ก็ทำให้เป็นน้ำดีก่อน
......น้ำที่มีอยู่ในแก้ว หากเป็นน้ำดี ก็ทำให้น้ำหมดไปจากแก้วฉะนั้น