พระอริยะสงฆ์ไทย

ส ม เ ด็ จ พ ร ะ พุ ฒ า จ า ร ย์
โ ต พ ร ห ม รั ง ษี

ท่านเป็นปูชนียบุคคลที่พระพุทธศาสนิกชน
กล่าวขวัญถึงในนามของสมเด็จโต
ท่านถือกำเนิดในปี พ.ศ. 2319
จนอายุได้ 13 ปี สมเด็จโตจึงบรรพชาเป็น
สามเณรในเมืองพิจิตร เมื่ออายุครบอุปสมบท
จึงโปรดฯ ให้บวชเป็นนาคหลวงที่วัดตะไกร
จ.พิษณุโลก ท่านได้เป็นพระพี่เลี้ยง
และครูสอนหนังสือขอมและ คัมภีร์มูลกัจจายน์
เมื่อเจ้าฟ้ามงกุฏทรงบวชเป็นสามเณร
ครั้งเจ้าฟ้ามงกุฏ ครองราชย์เป็นรัชกาลที่ 4
สมเด็จฯโตได้เป็นเจ้าอาวาสวัดระฆังโฆสิตาราม
และได้เป็นสมเด็จพระพุฒาจารย์ ท่านรอบรู้แตกฉานใน
พระธรรมวินัยและธรรมปฏิบัติ ความเป็นเลิศในการเทศนา
ได้รับการยกย่องสรรเสริญในสติปัญญาและ
ปฏิญาณโวหารที่ฉลาดหลักแหลม
เปี่ยมด้วยจิตเมตตากรุณาแก่ผู้ตกยาก
มีอัธยาศัย มักน้อย สันโดษ '' พระสมเด็จ''
สมเด็จฯโตท่านสร้างขึ้นเพราะ ปรารภถึงพระมหาเถระ
ในสมัยก่อนมักสร้างพระพิมพ์บรรจุในปูชนียสถาน
เพื่อเป็นการสืบต่ออายุพระศาสนาให้ถาวรตลอดกาล
ท่านจึงทำตามคตินั้นสร้างพระสมเด็จไว้ 84,000 องค์
เท่ากับพระธรรมขันธ์

สมเด็จฯโต ท่านถือปฏิบัติในข้อธุดงค์วัตรทุกประการ
คือ ฉันในบาตร ถือผ้าสามผืนออกธุดงค์เยี่ยมป่าช้า
นั่งภาวนาเดินจงกรมจนวาระ สุดท้ายท่านมรณภาพ
เมื่อวันเสาร์ แรม 2 ค่ำ เดือน 9 ปีจอ เวลา 2 ยาม
รวมสิริอายุได้ 85 ปี ...

 

พระราชมุนีสามีรามคุณูปมาจารย์ ....(หลวงปู่ทวด)
<hr style="" size="1">

กิตติศัพท์ของท่านเลื่องลือ
ในนามของหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด
ผู้มีบารมีช่วยให้ผู้ที่เลื่อมใส แคล้วคลาดจาก
อุบัติเหตุและภัยพิบัตินานาประการ
รวมทั้งได้รับโชคลาภต่างๆ เมื่ออายุ 15 ปี
ท่านบวชเป็น สามเณร สติปัญญาของท่าน
ปราดเปรื่องเป็นเลิศเกินกว่าอายุ นอกจากนั้นท่าน
ยังชอบแสวงหาความวิเวก เจริญสมาธิภาวนาธรรม
พออายุครบอุปสมบท จึงบวชเป็นพระภิกษุที่วัดเสมาเมือง
เมืองนครศรีธรรมราช ได้ฉายา ''สามีราโมภิกษุ'
'ท่านออกจาริกวิเวก เดินธุดงค์มาถึงกรุงศรีอยุธยา
จำพรรษาที่วัดราชานุวาส ครั้งนั้นกษัตริย์ของประเทศลังกา
มาขอท้า สมเด็จพระมหินทราธิราช แปลอักษรบาลีที่ทำ
ด้วยทองคำ ตัว อักษรเล็กเท่าใบมะขาม จำนวน 84,000 ตัว
กำหนดให้แปลใน 7 วัน ถ้าไม่ได้จะยึดกรุงศรีอยุธยา
หลวงปู่ ทวดท่านก็ช่วยแก้ปัญหาใด้สำเร็จ จึงได้รับสมณศักดิ์
''พระราชมุนีสามีรามคุณูปมาจารย์'' เมื่อท่านชราภาพ
จึงได้ขอเดินทางกลับภูมิลำเนาไปจำพรรษาที่
วัดพัทธสิงห์บรรพต พะโคะชาวบ้านรียกท่านว่า ''สมเด็จพะโคะ''
หลวงปู่มรณะภาพที่ไทรบุรี แต่สานุศิษย์ได้จัด
ฌาปนกิจที่วัดช้างให้
​

 

พระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต
(ภูริทัตตเถระ)

หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต นับเป็น
พระบุพจารย์ของคณะกัมัฎฐานทั่วประเทศ
ท่านเป็นผู้ที่ไม่ชอบทำการ ก่อสร้างสิ่งใดๆ
แต่ใฝ่ในการบำเพ็เพียรภาวนา ธรรมจนเพศบรรพชิต
ของท่านเรืองรองด้วยธรรมมะ ปรากฎเป็นที่เคารพ
และศรัทธาของพุทธศาสนิกชนทั่วประเทศไทย
ต่างเลื่อมใสใน ความงดงามแห่งกาย วาจา ใจ
แห่งธรรมของท่าน คติที่หลวงปู่มักเตือนใจสานุศิษย์คือ

1. ดีใดไม่มีโทษ ดีนั้น ชื่อว่าดีเลิศ
2. ได้สมบัติไม่ประเสริฐเท่า ได้ตน
เพราะตนเองเป็นที่เกิดแห่งสมบัติทั้งปวง

ในปี พ.ศ. 2487 ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่บ่านหนองฝือ
ต.นาใน จนมรณะภาพ พวกสานุศิษย์จึงไดนำท่าน
ไปไว้ที่วัดสุทธาวาส จ.สกลนคร 80ปีตลอดอายุขัย
ของหลวงปู่มั่น ท่านได้ศึกษาบำเพ็ญเพียรอย่างสูงส่ง
ในะรรมของพระพุทธองค์

 

พระอาจาร์ยชา สุภทฺโท

ท่านเป็นผู้ที่ทำให้ชาวต่างประเทศรู้จักพระพุทธศาสนา
จนเข้าอยู่ในร่ม กาสาวพัสตรจำนวนมาก และท่านได้
สร้างวัดป่านานาชาติขึ้น พระอาจาร์ยชา สร้างความเพียร
วิปัสสนากัมมัฎฐานในสายพระอาจาร์ยมั่นภูริทตฺโตแห่งสกลนคร
และหลวงปู่กินรี วัดบ้านหนองชี จังหวัดนครพนม
โดยถือหลักธรรมตามคำสอน ของพระพุทธเจ้าที่ตรัสไว้ว่า
ทำตนให้ตั้งอยู่ในคุณอัน สมควรเสียก่อนแล้วจึงสอนคนอื่นที่หลัง''
จัดเป็นฝ่ายคันถธุระ คณะอรัญวาสี ซึ่งเป็นฝ่ายวิปัสสนาธุระ
มุ่งในการทำใจสงบฟุ้งซ่าน พิจารราหลักธรรมเพื่อระงับดับกิเลส
แล้วจึงอบรมสั่งสอนผู้อื่น หลวงพ่อได้สมณศักดิ์
เป็นพระราชาคณะตำแหน่งพระโพธิญาณเถร
เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2516

 

ครูบาศรีวิชัย (สิริวิชโยภิกขุ)
<hr style="" size="1">

พระธาตุดอยสุเทพ เราสามารถขึ้นไปนมัสการ
ได้อย่างสะดวก เพราะมีทางรถยนต์ไต่ภูเขาขึ้นไปจนถึง
หน้าวัด ถนนสายนี้ชื่อ ถนนสายครูบาศรีวิชัย
ระยะ 11 กิโลเมตรสำเร็จลงด้วยแรงศรัทธาของญาติโยม
ผู้เลื่อมใสในจริยาวัตรของท่าน ไม่น้อยกว่า 5,000 คน
เพียง 5 เดือน 25 วันก็สำเร็จ ผู้นำแห่งศรัทธาและ
ความเลื่อมใสนั้นคือ นักบุญผู้ยิ่งใหญ่แห่งล้านนา
พระสิริวิชโยหรือครูบาศรีวิชัย ท่านกำเนิด
ในวันที่ 11 มิถุนายน 2421 ปีขาล เมื่ออายุได้ 18 ปี
ท่านก็บวชเป็นสามเณร ครั้นอายุ 20 ปี
จึงอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ท่านศึกษาปฏิบัติพระกัมมัฎฐานกับ
พระครูอุปาสะ วัดดอยแต อำเภอบ้านผา จังหวัดลำพูน
และเร่งความเพียร ในทางปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฎฐาน
เคร่งครัดในพระธรรมวินัย ไม่ยินดีในลาภสักการะ
ฉันมังสวิรัติ ท่านเป็นผู้นำ ให้มีการสร้างและบูรณะ
ศาสนสถานมากมายหลายแห่ง เช่น วัดบ้านปาง
วิหารจตุรมุขครอบพระพุทธบาทตากผ้า
สร้างวิหารและบูรณะพระธาตุดอยตุงจังหวัดเชียงราย ฯลฯ
ครูบาศรีวิชัยมรณะภาพเมื่อวันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2481
​

 

พระครูวิมลคุณากร (หลวงปู่ศุข)
<hr style="" size="1">

ท่านเป็นอาจารย์ของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ
กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ หลวงพ่อศุขท่านเป็นชาว
อำเภอวัดสิงห์ จังหวัดชัยนาท เกิดปีวอก
ในแผ่นดินสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 4
ท่านเป็น บุตรคนที่หนึ่งในจำนวน 9 คน
ของนายท่วม นางทองดี เกศเวชสุริยา
ซึ่งเป็นชาวนา เมื่ออายุ 7 ปี ท่านก็ มาอยู่ที่
วัดปากคลองมะขามเฒ่า เล่าเรียนหนังสือขอม
และหนังสือไทย แตกฉานจนสามารถจารหนังสือลง
ในสมุดข่อยและใบลานได้ ท่านอุปสมบทเมื่ออายุ 20 ปี
พากเพียรวิปัสสนากัมมัฎฐานจนบรรลุผลรู้แจ้ง เห็นจริง

นอกจากนี้ท่านยังดำเนินการบูรณะปฏิสังขรณ์ถาวรวัตถุ
ในพระศาสนาหลวงพ่อมีอำนาจจิตแข็ง
เชี่ยวชาญในพระไตรปิฎก แม้ท่านจะมรณะภาพ
ไปแล้วด้วยโรคชรา ราวปลายปีพ.ศ. 2466
ปัจจุบันท่าน ยังเป็นที่เคารพของคนทั่วไป ​

 

พระนิโรธคัมภีร์ปัญญาจารย์ (หลวงปู่เทสก์ เทสรงฺสี)
<hr style="" size="1">

ตั้งแต่สมัยที่หลวงปู่เทสก์ยังเป็นเด็ก
ได้สนใจการภาวนาแปลกไปจากเด้กโดยทั่วไป
พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม และพระอาจารย์คำ
ซึ่งเป็นศิษย์ของพระอาจาร์ยมั่นภูริทตฺโต
ได้รับเข้าเป็นศิษย์จนอายุได้ 16 ปี
หลวงปู่เทสก์ได้บรรพชาเป็นสามเณร
และอุปสมบทเมื่ออายุ 22 ปี ที่วัดสุทัศน์
จ.อุบลราชธานี ท่านเป็น ศิษย์ที่พระอาจารย์มั่น
ให้ความเมตตาเป็นพิเศษ ท่านเร่งความเพียร
ทางวิปัสสนากัมมัฎฐานอย่างยิ่งหลวง
ปู่ใช้อุบายธรรมตั้งสติ กำหนดพิจารณากาย
ให้เป็นอสุภะ เป็นธาตุ 4 เป็นก้อนทุกข์จึงเกิดอุบาย
เฉพาะตนว่า ''ทุกสิ่งที่อยู่ในโลกนี้ เป็นเพียง
สักแต่ว่าเป็นธาตุ 4 เท่านั้น แต่คนเราสมมติแล้ว
หลงสมมติเองต่างหากจึง ต้องยุ่งและเดือดร้อน
ด้วยประการทั้งปวง''

หลวงปู่ท่านจำพรรษาฃอยู่เกือบทุกภาคของประเทศ
ปัจจุบัน ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่วัดหินหมากเป้ง จ.หนองคาย ​

 

พระราชสังวราภิมณฑ์(หลวงปู่โต๊ะ อินทสุวณฺโณ)
<hr style="" size="1">

ท่านพระคุณพระราชสังวราภิมณฑ์
(หลวงปู่โต๊ะ อินทสุวณฺโณ) อยู่ในร่มกาสาวพัสตร์
มาตั้งแต่ เป็นสามเณรอายุ 17 ปี แล้วอุปสมบท
เป็นพระภิกษุที่วัดประดู่ฉิมพลีกรุงเทพมหานคร
เมื่ออายุ 20 ปี ตลอดอายุขัยของหลวงปู่ 94 พรรษานั้น
ท่านประพฤติปฏิบัติอยู่ในสมณธรรม ออกธุดงค์จารึกไป
ยังสถานที่ต่างๆทั้งในประเทศและต่างประเทศ
สถานที่บำเพ็ญธรรมของหลวงปู่มี 2 แห่ง คือ
สำนักสงฆ์ถ้ำสิงโตทอง จังหวัดราชบุรี
และพระธาตุสมฟาง อำเภอแม่อายจังหวัดเชียงใหม่
พระบาท สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จ
พระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถทรงโปรดเกล้า
โปรดกระหม่อมให้การ อุปถัมภ์ตลอด
ตั้งแต่หลวงปู่อาพาธ และ ทรงบำเพ็ญพระราชกุศล
ประทานเมื่อหลวงปู่มรณะภาพด้วย
​

 

พระมงคลเทพมุนี สด จนฺทสโร (หลวงพ่อวัดปากน้ำ)
<hr style="" size="1">

หลวงพ่อวัดปากน้ำ ท่านเป็นพระราชาคณะชั้นเทพ
เป็นผู้ที่ปฏิบัติด้านกรรมฐานอย่างแรงกล้า
จนได้เห็นกายต่างๆถึงขั้นธรรมกาย
นอกจากหลวงพ่อจะส่งเสริมการปฏิบัติธรรม
ทางด้านวิปัสสนาแล้ว ยังจัดการเรื่องการศึกษา
พระปริยัติธรรมด้วย ท่านมีเมตตาปราณีเป็นนิสัย
หลวงพ่อสร้างคูณประโยชน์ ให้แก่วงการศาสนา
อย่างยิ่งใหญ่ไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อยจนถึง
มรณะภาพเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2502 รวมศิริอายุ 75 ปี

​

 

ครูบาชัยวงศาพัฒนา'
<hr style="" size="1">

ครูบาชัยวงศาพัฒนา
(ครูบาวงศ์)

''ครูบาชัยวงศาพัฒนา''
ท่านเป็นที่เคารพรักอย่างยิ่งของพี่น้อง
ชาวกะเหรี่ยงในเขตอำเภอลี้ จังหวัดลำพูน
มิใช่เฉพาะชาวกะเหรี่ยงเท่านั้น ใครก็ตตามที่ได้พบ
ได้ฟังคำสั่งสอนของท่าน และได้ทราบประวัติของ
หลวงพ่อต่างจะยิ่งบูชาหลวงพ่อมากยิ่งขึ้น
ท่านเป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ และมีเมตตาสูงยิ่งนัก
ท่านเป็นพระนักพัฒนานำชาวเขาชาวกะเหรี่ยง
สู่การดำรงชีพที่ดีขึ้น ​

 

พระสุพรหมยานเถร
<hr style="" size="1">

พระสุพรหมยานเถร
(ครูบาพรหมา พฺรหฺมจกฺโก)

หลวงพ่อปู่พระพุทธบาทตากผ้า
หรือพระสุพรหมยานเถร ซึ่งพวกเรา
ถนัดที่จะกล่าว นามท่านว่า ครูบาพรหมจักร
ท่านเป็นผู้ที่ทำให้วัดพระพุทธบาทตากผ้า
ซึ่งร้างมานานเกือบหนึ่งพันปี กลับฟื้นขึ้นมา
เจริญรุ่งเรืองอีกครั้งหนึ่ง หลวงพ่อครูบาธรรมจักร
ท่านเป็นผู้มักน้อยถือสันโดษ ด้านปัจจัย 4
ตามมีตามเกิด ถือธุดงควัตร ฉันเอกามีเมตตาธรรมสูงส่ง
หลวงพ่อพระพุทธบาทตากผ้า ท่านมรณภาพเมื่อปีพ.ศ. 2530
​

 

พระครูภาวนารังษี
<hr style="" size="1">

พระครูภาวนารังษี
(เปลื้อง เริงเชียร)

พระครูภาวนารัวษี (เปลื้อง เริงเชียร) ฉายา ''วิสฏฺโฐ''
เกิดปีขาล พ.ศ. 2455 ณ อำเภอบางบาลจังหวัดอยุธยา
เป็นบุตรนายแว้ด นางปี่ยม บวชเป็นพระภิกษุเมื่อ 21 ป
ีจำพรรษาที่วัดบางบาล 1 พรรษาจากนั้นได้ย้ายไปศึกษา
ปฏิบัติ กัมมัฏฐาน ณ ที่ต่างๆจนปี พ.ศ.2495
ได้ย้ายมาอยู่ที่วัดใหญ่ชัยมงคลซึ่งในขณะนั้นเป็นวัดร้าง
ได้ทำการฟื้นฟูปฏิสังขรณ์ จนกระทั่งได้รับ
อนุญาติจากสังฆมนตรี ให้เป็นวัดที่มีพระสงฆ์จำพรรษาได้
พร้อมทั้งเลื่อนสมณศักดิ์เป็นครูภาวนารังษีเมื่อพ.ศ. 2500
คติธรรมของท่าน''อยู่คนเดียวระวังความคิด อยู่กับมิตรระวังวาจา​

 

พระธรรมญาณมุนี
<hr style="" size="1">

พระธรรมญาณมุนี
(ทองย้อย บัวอ่อน)

''พระธรรมญาณมุนี''
พระเถระผู้ใหญ่ฝ่ายคันถธุระ คณะคามวาสี
ซึ่งป็นฝ่ายที่มุ่งศึกษาพระปริยัติธรรมหรือ
พระไตรปิฎกแล้วทำการอบรมสั่งสอน
ท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดกวิศราราม ผู้เป็นกำลังยิ่งใหญ่
ในงานทางพระพุทธศาสนาและกิจการของคณะสงฆ์
รวมทั้งงานการศึกษาและการสาธารณสุขของสังคม
สภามหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย
ในพระบรมราชูปถัมภ์ ถวายปริญญาพุทธศาสตร์
ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ (สาขาครุศาสตร์)
เมื่อปีพ.ศ. 2526 และท่นยังเป็นพระราชาคณะชั้นธรรม
ตำแหน่งพระธรรมญาณมุนี ศรีวิสุทธิดิลก ตรีปิฎกคุณาภรณ์
กถึกสุนทรธรรมบัณฑิต มหาคณิสสร บวรสังฆารามคามวาสี
​

 

หลวงจีนคณาณัติจีนพรต
(ไต้ซือเย็นบุญ)

พระพุทธศาสนามีนิกายอยู่ 2 นิกาย
คือ เถรวาท และ หินยาน กับ มหายาน
ในประเทศไทย พม่า ลังกา ลาว เขมร
ส่วนใหญ่นับถือนิกายหินยาน ส่วนนิกายมหายานนั้น
นับถืออยู่ในประเทศธิเบต จีน เกาหลี ญี่ปุ่น
เวียดนาม ท่านไต้ซือเย็นบุญ ท่านป็นพระสงฆ์
นิกายมหายาน ท่านกำเนิดที่ตำบลฉั่วฉู่
อำเภอเท่งไช้ มณฑลกวางตุ้ง ประเทศ
สาธารณรัฐประชาชนจีน เมื่อปี พ.ศ.2463
แต่มาบวชเป็นสามเณรในประเทศไทย
แล้วไปอุปสมบทเป็นพระภิกษุที่เมืองจีน
ศึกษาวิปัสสนากับพระอาจารย์ซีหยวน
แล้วเดินทางเข้า ประเทศไทย เมื่อปีพ.ศ.2490
ขณะท่านอายุ 27 ปี ระหว่างที่อยู่ปรเทศจนหมดอายุขัย
ท่านได้ปฏิบัติภารกิจ ของสงฆ์ ด้วยพรหมวิหารธรรม
อันมีเมตตา กรุณา มุตฑิตา อุเบกขา เป็นที่เคารพบูชา
ทั้งพี่น้องชาวไทยและ ชาวจีนทั่วไป ท่านมรณะภาพ
เมื่อปีพ.ศ. 2526 ชนมายุ 63 ปี

 

หลวงปู่แหวน สุจิณโณ

พระเกจิอาจารย์ชื่อดัง หลวงปู่แหวน สุจิณโณ
พระอเสขบุคคลผู้บรรลุพระนิพพานธรรม
หลวงปู่แหวน สุจิณโณ เกิดในตระกลูของช่างตีเหล็ก
เมื่อวันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2430 ตรงกับวันจันทร์
ขึ้น 3 ค่ำ เดือนยี่ ปีกุน ณ บ้านนาโป่ง ตำบลหนองใน
อำเภอเมือง จังหวัดเลย โดยเป็นบุตรของนายใสกับนางแก้ว
รามสิริ โดยมีน้องสาวร่วมบิดา- มารดาอีกหนึ่งคนคือ
นางเบ็ง ราชอักษร และบิดามารดาของท่านได้
ตั้งชื่อว่า ''ญาณ'' ซึ่งแปลว่า ปรีชา กำหนดรู้ พอท่านมีอายุ
ได้ประมาณ 5 ขวบเศษ โยมมารดาของท่านก็ล้มป่วย
แม้จะได้รับการดูแลเยียวยารักษา เป็นอย่างดีจากสามี
แต่อาการของท่านก็มีแต่ทรงกับทรุด ในที่สุดเมื่อท่านรู้ตัวว่า
คงจะไม่รอดชีวิตไปได้แน่แล้วท่านจึงได้เรียกหลวงปู่แหวน
เข้าไปใกล้ แล้วกล่าวความฝากฝังเอาไว้ว่า
''ลูกเอํย...แม่ยินดีต่อลูก สมบัติใด ๆ ในโลกนี้ล้วน
กี่โกฎก็ตามแม่ไม่ยินดี แม่จะยินดีมากลูกจะบวชให้แม่
เมื่อลูกบวชแล้วก็ให้ตายกับผ้าเหลือง ไม่ต้องสึกออกมา
มีลูกมีเมียนะ...'' หลวงปู่แหวนพยักหน้า รับคำเท่านั้น
ดวงวิญญาณของท่านก็ออกจากร่างไป มาอีกไม่นาน
ดึกสงัดของค่ำคืนวันหนึ่งขณะที่คุณยายของหลวงปู่แหวนกำลัง
นอนหลับสนิทก็เกิดฝันประหลาด อันเป็นมงคลนิมิตหมายที่ดีงาม
ท่านจึงได้นำเอาความฝันมาเล่าสู้ลูกหลานและหลวงปู่แหวนฟัง
ในวันรุ้งขึ้นว่า ''เมื่อคืนนี้ ยายนอนหลับและได้ฝันประหลาดมาก
ฝันว่าเจ้าไปนอนอยู่ในดงขมิ้น จนกระทั่งเนื้อตัวของเจ้าเหลือง
อร่ามไปหมด ดูแล้วน่ารักน่าเอ็ดดูยิ่งนัก ยายเห็นว่า
เจ้านี้จะมีอุปนิสัยวาสนาในทางบวชฉะนั้นยายขอให้เจ้าบวช
ตลอดชีวิตและขอ ให้ตายกับผ้าเหลือง ไม่ต้อวสึกออกมา
มีลูกมีเมียเจ้าจะทำได้ไหม''

บรรพชา

บรรพชา จากนั้น วันเวลาผ่านมาจนกระทั่งถึงปี พ.ศ. 2439
ท่านมีอายุได้ 9 ขวบ คุณยายของท่านที่ได้เลี้ยงดูแล
เอาใจใส่มาอย่างทะนุถนอม ได้เรียกท่านพร้อมกับ
หลานชายอีดคนหนึ่ง ที่เป็นญาติสนิทรุ่นราวคราวเดียวกัน
เข้าไปหาแล้วพูดว่า''ยายจะให้เจ้าทั้งสองบวชเป็น
สามเณร เมื่อบวชแล้วไมต้องสึก เจ้าจะบวชได้ไหม''
ท่านหันมามองหลวงปู่แหวนแล้วอย่างตั้งใจฟังคำตอบ
หลวงปู่แหวนก็พยัก หน้ารับ พอใกล้เข้าพรรษา
คุณยายของท่านจึงได้ตระเตรียมเครี่องบริขาร
จนครบเรียบร้อยแล้ว จึงได้พาเด็กชายทั่งสองเข้าถวาย
ตัวต่อพระอุปัชฌาย์ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้า เข้าพรรษาเป็นสามเณร
ณ วัดโพธิ์ชัย พร้อมทั้งเปลี่ยนชื่อเป็นเด็กชาย ''ญาณ''
เป็นสามเณร แหวนนับแต่นั้นมา

รัศมีเปล่งจากกาย

รัศมีโอกาสเปล่งจากกาย ตลอดพรรษาที่ได้บรรพชา
เป็นสามเณรนั้น หลวงปู่แหวน สุจิณโณ ได้แต่ทำวัตร
สวดมนต์บ้างตามโอกาส เท่าที่พระภิกษุและ สามเณร
ภายในวัดจะร่วมกันทำสังฆกรรม นอกจากนั้นก็จะใช้เวลา
ไปในทางเล่นซุกซนตามประสาเด็ก ในที่สุดพระอาจารย์อ้วน
ซึ่งมีศักดิ์เป็นอาของท่าน มองเห็นว่าหากปล่อยให้เป็นไปเช่นนี้
จะทำให้สามเณรน้อยไม่มีความรู้ จึงพาไปฝากฝังถวาย
เป็นศิษย์ของท่านพระอาจารย์สิงห์ ขนังตยาคโน
ณ วัดบ้านสร้างถ่อ อำเภอกษมสีมา จังหวัดอุบลราชธานี
เป็นที่น่าอัศจรรย์ ขณะที่พระอาจารย์อ้วนกำลังพาสามเณรน้อย
เดินฝ่าเปลวแดดสีทองมุ่งหน้าเข้สู่บริเวณวัดในยามบ่ายนั้น
พระอาจารย์สิงห์ขนัง ศิษย์สำคัญสูงสุดของพระอาจารย์ใหญ่
ฝ่ายวิปัสสนากรรมฐานคือ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
กำลังมองที่ร่างสามเณรน้อย พลันก็ บังเกิดฤทธิ์อำนาจ
แห่งอภิญญาณทำให้ท่านเห็นรัศมีเป็นแสงสว่างโอกาส
เปล่งประกายออกมาจากร่างของสามเณรน้อยผู้นี้
เป็นผู้ที่มีบุญญาธิการมาเกิด ดั้งนั้นพระอาจารย์สิงห์
จึงได้ถ่ายทอดความรู้ตลอดจนข้อวัตรปฎิบัติทั้งหมดให้
ปี พ.ศ. 2464 ได้เดินทางเข้ากรุงเทพฯเพื่อศึกษาธรรมกับ
ท่านเจ้าคุณอุบาลีคุณูปมาจารย์ ปี พ.ศ. 2478 ได้เข้าพบ
ท่านเจ้า คุณอุบาลีคุณูปมาจารย์ ที่วัดเจดีย์หลวงเชียงใหม่
ในครั้งนี้ได้เปลี่ยนจากมหานิกายเป็น ธรรมยุติ
และได้รับฉายาว่า ''สุจิณโณ'' จากนั้นได้ออกจาริกแสวงบุญต่อ
ขณะที่ศึกษาธรรมกับพระอาจารย์มั่นฯ ที่ดงมะไฟ บ้านค้อ
จังหวัดอุบลราชธานี มีศิษย์พระอาจารย์มั่นฯ ที่มีอัธยาศัย
ที่ตรงกัน 2 ท่านคือ หลวงปู่ขาว อนาลโย และ
หลวงปู้ตื้อ อจลธัมโม เช่นเดียวกับคราวที่
จากท่านเจ้าคุณอุบาลีคุณูปมาจารย์ ก็ได้ หลวงปู่ขาว
จาริกแสวงธรรามเป็นเพื่อนจนถึงเมือวหลวงพระบาง
จนปี 2498 จึงได้

 

หลวงปู่เกษม เขมโก

ป็นพระอริยะสงฆ์ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ
ด้วยกาย วาจา ใจ ท่านได้เมตตาอบรมสั่งสอน แนะนำ
ธรรมะปฏิบัติต่าง ๆ แก่ประชาชนอย่างมากมาย
กระผมได้มีโอกาสรู้จักกับ เจดีย์ทอง
ซึ่งท่านเป็นศิษย์ใกล้ชิดหลวงปู่
ได้ทราบถึงธรรมะปฏิบัติ
จริยาวัตรอันงดงาม
และเรื่องราวอิทธิฤทธิ์อภินิหารต่าง ๆ
ของหลวงปู่ ซึ่งได้รับการถ่ายทอด
จากคำบอกเล่า สืบต่อ ๆ กันมา
จึงขอนำออกเผยแพร่เพื่อเป็นการเชิดชูและ
ร่วมรำลึกถึงพระอริยสงฆ์ผู้อุทิศตน
ให้แก่พระพุทธศาสนา
ให้คงอยู่สืบไป...